dinsdag 23 september 2008
zaterdag 20 september 2008
donderdag 18 september 2008
zaterdag 13 september 2008
Anouk's verhaal
Fantasie hoog in mijn bol.
Dit verhaal is niet gebaseerd op de werkelijkheid maar gaat over een verzonnen ik-persoon.
12-09-08
365 dagen maal de dag van nu
Ja, mijn kind, vroeger was alles anders. Toen de LP uitgedraaid was luisterde we samen naar het geluid van de tikkende klok. Oma was altijd knorrig en vol van drukte. Ik hoorde haar hersens altijd kraken. Elke zondag avond speelde we kaart aan de keukentafel. De stoffige lamp boven de tafel wiegde wat heen en weer wanneer de deur geopend werd. Voetstappen veranderden de constantie van het geluid. De houten planken kraakten toen opa aangesjokt kwam op zijn wollige pantoffels. De oude vertrouwde knorrepot van de krant en de grote stoel in de hoek van de kamer. Elke keer wanneer ik om een glaasje ranja ging bij opa en oma was dat de plek waar ik automatisch naartoe liep om opa een zoen te geven. Maar deze keer was het anders, opa leek ongerust. Hij kraakte maar wat heen en weer en oma leek deze keer toch echt te gaan verliezen. Dit was onmogelijk want oma won altijd. De sfeer maakte het er niet prettig op, ik wou weg. Voor de eerste keer in mijn leven wou ik weg uit het kleine vertrouwde huisje op de hei. Iets in mij vertelde me dat ik toch moest blijven. Ik vroeg me al jaren af wie dat nou was. Want meestal had het stemmetje gelijk. Maar ik wou het tegenspreken, soms wou ik tegen het ding schreeuwen. Ik mocht gewoon niet weg! Ik voelde het aan mijn water. Maar welk water? Ik besta uit een en al water, zei ik per ongeluk hardop. Wat is er mijn kind, vroeg oma. In situaties zoals deze kreeg ik altijd last van stotteren. Waar komt dat nou weer vandaan? Wie heeft het verzonnen? Ik had besloten dat ik te veel nadenk. Te veel nadenk? Hoe kan dat nou? Iedereen denkt toch na. Zou er op dit moment iemand op aarde of in een andere wereld zijn die hetzelfde zou denken? Ik werd uit mijn diepe gedachten gewekt toen oma een glas ranja voor mijn neus zette. O, dank u, zei ik enigszins verrast. Normaal hielp ik oma altijd met water bij de siroop te doen want anders was het altijd veel te zoet. Ik nam stilletjes en teruggetrokken een bescheiden slokje van mijn veel te zoete ranja. Maar het maakte me op dit moment ook niets uit. Oma bedoelde het natuurlijk goed, ze wou het meisie een beetje verwennen. Ze was ondertussen weer aan tafel geschoven. Na enige stilte en een enorme plons borrelende gedachtes vroeg oma of alles wel goed met me ging, ik zag zo pips volgens haar. Dat kon ze beter aan zichzelf vragen vond ik. Door mijn bijna zwarte haren leek ik altijd al een wandelend lijk, zacht uitgedrukt. Ik werd door opa altijd volgepropt met koekjes en chocolaatjes omdat ik wel wat vet mocht krijgen. Maar of het goed ging? Ik antwoordde natuurlijk met ja, anders moest ik alles nog uit gaan leggen ook. Al wist ik niet eens hoe ik al die gedachtes, stemmen, gevoelsmatige dingen uit moest leggen. Toen er op de deur geklopt werd wist ik dat het mijn ma was. Ik werd ’s avonds altijd opgehaald omdat ik niet alleen naar huis mocht fietsen. Want volgens mama staan de weilanden langs de weg naar huis vol met enge vieze mannen. Ze groeien er in trosjes. Maar je ziet ze natuurlijk alleen als er niemand anders bij is. Ze zijn zo zwart als de nacht, als een jachtdier met honger en zonder enig medelijden. Had ik maar een snor!
Nadat we het lieve huisje van opa en oma verlaten hadden leek de tijd te vliegen. We raceten naar huis op onze super gestroomlijnde oma fietsen met wiebel wielen. De tijd bracht ons naar huis en de tijd bracht mij naar bed. De tijd liet me denken. De tijd was alles. Zonder tijd kon je niet leven maar met de tijd eigenlijk ook niet. Het gemiddelde mens van deze tijd heeft stres. Stres is een onmisbare factor geworden voor de moderne mens. Mensen die niet zeuren zijn saai. Mensen die te veel zeuren hebben ineens stres. Zouden kabouters stres hebben? Bij het heen en weer kachelen met de kruiwagen zou mijn hoofd niet op hol slaan. Ik denk dat er gewoon een kabouter in mij zit. Hij verteld de hele dag wat ik moet doen. Hij geeft me het gevoel wat me dingen laat beslissen de hele dag door. Dat is eigenlijk wel handig zo’n kabouter. Zou er dan ook een heel kabouter rijk in ons zitten, in de mens? Het zou natuurlijk helemaal geweldig zijn als de kabouters ’s nachts naar buiten zouden komen. Of alleen als zijn mens die dag te hard geschreeuwd had. Want dan had zijn mens toch al keelpijn. Ze moeten wel hoogbegaafd zijn. Ze zien er denk uit als elke scheikunde leraar maar dan met een wormvormige kaboutermuts. Ze verenigen zich dan in groepjes van het aantal huisbewoners. Een hele rit want de kabouters hebben korte beentjes. De papa’s en de mama’s en de kleintjes die nog veel moeten leren net als hun mens. Dat is dan ook nog geen probleem. Ze leren snel genoeg bij door hun uber grote brein in hun wormvormige kaboutermuts. Ze spelen tikkertje onder de keukentafel en kriebelen hun mens in het oor. Toen kregen de kabouters slaap en kropen terug in hun mens. Ergens vaag in de verte hoorde ik het geluid van een wekker. Heel langzaam verdwenen de kabouters uit mijn oogveld. Er kwam een zonnestraal langs het gordijn dat mijn oogvlies raakte. De vage vlek veranderde in het beeld van elke morgen. Het geluid van meneer wekker was ondertussen zo hard geworden waardoor mijn hersens het stop signaal gaven. Met een grote zwaai belande mijn hand boven op de wekker. Enigszins wat onhandig want vervolgens viel de wekker met een harde bonk en wat gerinkel op de houten vloer. Door de stilte die volgde probeerde ik mijn droom te herinneren. Het enige wat ik me nog kon herinneren was iets over wormvormige kaboutermutsen. Hoe kwamen mijn hersens daar nou weer bij. Maar de droom verklaarde een hoop. Het stemmetje in mijn hoofd was van mijn kabouter. Ik zou eigenlijk wel een keer kennis willen maken met hem. Kopje koffie, koekje, babbeltje, lijkt me uitermate interessant. Het is mijn held, mijn superman, mijn ridder! Hij heeft me nog nooit een verkeerde keus laten maken. Naja, behalve dan die ene keer. Het was de dag voor Moederdag en ik liep in de stad op zoek naar een leuk cadeautje. Altijd een zeer moeilijke opgave. Ze wou iets voor in de tuin, een beetje decoratie. Toen ik een geweldige tuinkabouter zag staan bedacht ik me net dat moeders helemaal niet van tuinkabouters houd. Maar het stemmetje vertelde me dat ik de kabouter moest kopen. Hij had zichzelf verraden! Had ik dat ding nou maar nooit gekocht, want het werd net zo snel de tuin weer uit gebonjourd. Hij belande bij de buren en die waren er gelukkig wel blij mee. En ik nog blijer met het bosje bloemen dat ik er in ruil voor terug kreeg. Moeders hoefde natuurlijk niet te weten dat ze uit de tuin van de buren kwamen waar onze kat elke dag overheen pieste. Ze vond dat ze lekker roken. Dan heb ik geen bezwaar!
Opeens besefte ik dat de tijd nog steeds door tikt en zat ineens recht overeind in bed. Mijn blik ging als een razende naar de grond waar mijn half uit elkaar gevalleen wekker lag. 8 uur al? Oke, rustig blijven en even alles op een rijtje zetten. Je hebt nu nog een half uur voordat de les begint. Ik volgde mijn kabouter instructies met enigszins wat haast uit en het kwam alweer voor de bakker. Het was namelijk ook niet de eerste keer dat ik weer half in slaap was gevallen nadat de wekker was gegaan. Het kwam wel vaker voor dus mijn kaboutertje was het gewend. Hij zou me wel een ontiegelijke luilak vinden. Maar dat interesseerde me niet veel.
Toen het eindelijk gelukt was om uit mijn bed te rollen lag ik nog eens 3 minuten op de koude vloer. Toen ik een beetje bijgetrokken was deed ik een poging tot opstaan. Tot nu toe was het al een hele prestatie voor mij. Ik kreeg ineens een muziek drang. Dat heb ik wel vaker. Van de momenten dat ik muziek moet horen! Vage dj’s en relaxte muziek maken de dag weer goed. Dat is eigenlijk de welbekende zin die er elke dag wel een paar keer uit komt. Na sokken van lood en botterhammen van steen zat ik eindelijk op de fiets. Gelukkig was het maar een klein eindje naar school anders zou ik standaard elke dag doorverwezen worden met een geel briefje. Nee, de kabouters rule the World! And saved my day. En zo werd de dag voortgezet door meneer kabouter zoals elke doodnormale saaie schooldag. Ik leef naar de pauzes en de laatste zoemer. Want dan zoem ik naar huis omdat ik bang ben dat er iemand achter me fietst. Ja, stel je voor, ben je lekker met je lopende meneer aan het meezingen en word je ineens ingehaald door een leuke jonge knul zoals oma dat zou zeggen. Dan zou je haast van je fiets vallen. Dan maar zoemen met een zuurtje onder mijn wang. Ik fietste langs weiden met onzichtbare mannen en belande weer op de bank waar ik genoot van een lekker muziekje. Hoe was het op school? Hoorde ik ineens van boven komen. Moeders was aan het strijken en ik kon het niet laten om te zeggen dat het weer uiterst saai was. En er volgende daarna nog een vraag. Heb je niets leuks geleerd dan? Al die ingewikkelde vragen altijd. Wat moest ik ermee. Ik dacht even na en kwam er achter dat ik heel de dag had zitten dromen. Was ik eigenlijk wel op school geweest? Of was ik ergens in de berm beland met mijn fiets waar ik vervolgens van 8 tot 3 heb liggen pitten. Banint! Het was onmogelijk! Maar stel je voor! Je weet het met mij natuurlijk nooit. Ik wou eigenlijk nog wel meer dingen weten. Wat was hij eigenlijk van plan met me? Hij zou waarschijnlijk wel weten hoe mijn toekomst er uit ziet. Dat lijkt me wel wat! Dan zet ik vanavond mijn wekker en word ik super snel wakker. Vervolgens ga ik als een speer op zoek naar mijn kabouter en hou ik mijn mond stijf dicht. En dan vang ik hem! Maar wellicht is mijn kabouter ziek. Hangt hij zielig en kotsend boven een hersencel al hopend dat ik erg lang blijf slapen. Ik wist niet of het idee wel zo slim zou zijn. Misschien wordt hij dan boos en dan heeft hij vervolgens het slechtste met me voor. Ik ben veel te nieuwsgierig. Straks plet ik hem nog en dan is ook mijn leven tot zijn einde gekomen. Ik besloot vervolgens mijn kabouters uiterlijk te fantaseren en hem zelf een naam te geven. Misschien wel niet zijn lievelingsnaam maar het werd Henk. Op de hierop volgende dagen daalde mijn eetlust bijna tot nul waarop ik besloot om mijn kabouter toch maar Sjaak te noemen. Met deze naam was hij waarschijnlijk wel blij want mijn eetlust steeg vervolgens van nul tot 200. Na een doktersbezoek op moeders verzoek bleek er helemaal niets met mij aan de hand te zijn. De kast vloog leeg en moeders bleef naar de supermarkt gaan. Ik vroeg me af wat er erg was aan lekkere trek en Sjaak denk ook. Hij toonde na een paar weken enig medeleven met mijn moeder en ik at weer normaal. Mijn tweede maag verschrompelde tot een krent en iedereen was weer gelukkig.
Mijn gedachtes vlogen voorbij, de tijd vloog voorbij, de vogels vlogen voorbij en zo was de dag weer voorbij. Ik ging lekker naar het plekje waar ik mij graag bevond en snurkte, smakte, zuchtte en droomde de nacht weer door. Heerlijk toch, rust… Maar daar ging meneer wekker weer! En hop hop hop de dag weer in. Na onderbroeken van katoen en krekkers van plastic belande ik weer op mijn fietszadel. Daar zouden ze ook eens iets anders voor moeten verzinnen. Iets wat lekker zacht is. Het synoniem aan een bankstel met het comfort van een schaap. Het zonnetje kwam op en ik voelde een straal op mijn gezicht. Snijdend in mijn hoofd, pijn tot op het bot! Mijn spieren verschrompelde en mijn gruwelijke gedachtes voor vandaag waren weer voorbij. Ik zette mijn fiets in het fietsenrek en slofte richting deur. En daar gaan we weer! School is leuk, school is leuk, school is vermakelijk, school is echt leuk!
Dit verhaal is niet gebaseerd op de werkelijkheid maar gaat over een verzonnen ik-persoon.
12-09-08
365 dagen maal de dag van nu
Ja, mijn kind, vroeger was alles anders. Toen de LP uitgedraaid was luisterde we samen naar het geluid van de tikkende klok. Oma was altijd knorrig en vol van drukte. Ik hoorde haar hersens altijd kraken. Elke zondag avond speelde we kaart aan de keukentafel. De stoffige lamp boven de tafel wiegde wat heen en weer wanneer de deur geopend werd. Voetstappen veranderden de constantie van het geluid. De houten planken kraakten toen opa aangesjokt kwam op zijn wollige pantoffels. De oude vertrouwde knorrepot van de krant en de grote stoel in de hoek van de kamer. Elke keer wanneer ik om een glaasje ranja ging bij opa en oma was dat de plek waar ik automatisch naartoe liep om opa een zoen te geven. Maar deze keer was het anders, opa leek ongerust. Hij kraakte maar wat heen en weer en oma leek deze keer toch echt te gaan verliezen. Dit was onmogelijk want oma won altijd. De sfeer maakte het er niet prettig op, ik wou weg. Voor de eerste keer in mijn leven wou ik weg uit het kleine vertrouwde huisje op de hei. Iets in mij vertelde me dat ik toch moest blijven. Ik vroeg me al jaren af wie dat nou was. Want meestal had het stemmetje gelijk. Maar ik wou het tegenspreken, soms wou ik tegen het ding schreeuwen. Ik mocht gewoon niet weg! Ik voelde het aan mijn water. Maar welk water? Ik besta uit een en al water, zei ik per ongeluk hardop. Wat is er mijn kind, vroeg oma. In situaties zoals deze kreeg ik altijd last van stotteren. Waar komt dat nou weer vandaan? Wie heeft het verzonnen? Ik had besloten dat ik te veel nadenk. Te veel nadenk? Hoe kan dat nou? Iedereen denkt toch na. Zou er op dit moment iemand op aarde of in een andere wereld zijn die hetzelfde zou denken? Ik werd uit mijn diepe gedachten gewekt toen oma een glas ranja voor mijn neus zette. O, dank u, zei ik enigszins verrast. Normaal hielp ik oma altijd met water bij de siroop te doen want anders was het altijd veel te zoet. Ik nam stilletjes en teruggetrokken een bescheiden slokje van mijn veel te zoete ranja. Maar het maakte me op dit moment ook niets uit. Oma bedoelde het natuurlijk goed, ze wou het meisie een beetje verwennen. Ze was ondertussen weer aan tafel geschoven. Na enige stilte en een enorme plons borrelende gedachtes vroeg oma of alles wel goed met me ging, ik zag zo pips volgens haar. Dat kon ze beter aan zichzelf vragen vond ik. Door mijn bijna zwarte haren leek ik altijd al een wandelend lijk, zacht uitgedrukt. Ik werd door opa altijd volgepropt met koekjes en chocolaatjes omdat ik wel wat vet mocht krijgen. Maar of het goed ging? Ik antwoordde natuurlijk met ja, anders moest ik alles nog uit gaan leggen ook. Al wist ik niet eens hoe ik al die gedachtes, stemmen, gevoelsmatige dingen uit moest leggen. Toen er op de deur geklopt werd wist ik dat het mijn ma was. Ik werd ’s avonds altijd opgehaald omdat ik niet alleen naar huis mocht fietsen. Want volgens mama staan de weilanden langs de weg naar huis vol met enge vieze mannen. Ze groeien er in trosjes. Maar je ziet ze natuurlijk alleen als er niemand anders bij is. Ze zijn zo zwart als de nacht, als een jachtdier met honger en zonder enig medelijden. Had ik maar een snor!
Nadat we het lieve huisje van opa en oma verlaten hadden leek de tijd te vliegen. We raceten naar huis op onze super gestroomlijnde oma fietsen met wiebel wielen. De tijd bracht ons naar huis en de tijd bracht mij naar bed. De tijd liet me denken. De tijd was alles. Zonder tijd kon je niet leven maar met de tijd eigenlijk ook niet. Het gemiddelde mens van deze tijd heeft stres. Stres is een onmisbare factor geworden voor de moderne mens. Mensen die niet zeuren zijn saai. Mensen die te veel zeuren hebben ineens stres. Zouden kabouters stres hebben? Bij het heen en weer kachelen met de kruiwagen zou mijn hoofd niet op hol slaan. Ik denk dat er gewoon een kabouter in mij zit. Hij verteld de hele dag wat ik moet doen. Hij geeft me het gevoel wat me dingen laat beslissen de hele dag door. Dat is eigenlijk wel handig zo’n kabouter. Zou er dan ook een heel kabouter rijk in ons zitten, in de mens? Het zou natuurlijk helemaal geweldig zijn als de kabouters ’s nachts naar buiten zouden komen. Of alleen als zijn mens die dag te hard geschreeuwd had. Want dan had zijn mens toch al keelpijn. Ze moeten wel hoogbegaafd zijn. Ze zien er denk uit als elke scheikunde leraar maar dan met een wormvormige kaboutermuts. Ze verenigen zich dan in groepjes van het aantal huisbewoners. Een hele rit want de kabouters hebben korte beentjes. De papa’s en de mama’s en de kleintjes die nog veel moeten leren net als hun mens. Dat is dan ook nog geen probleem. Ze leren snel genoeg bij door hun uber grote brein in hun wormvormige kaboutermuts. Ze spelen tikkertje onder de keukentafel en kriebelen hun mens in het oor. Toen kregen de kabouters slaap en kropen terug in hun mens. Ergens vaag in de verte hoorde ik het geluid van een wekker. Heel langzaam verdwenen de kabouters uit mijn oogveld. Er kwam een zonnestraal langs het gordijn dat mijn oogvlies raakte. De vage vlek veranderde in het beeld van elke morgen. Het geluid van meneer wekker was ondertussen zo hard geworden waardoor mijn hersens het stop signaal gaven. Met een grote zwaai belande mijn hand boven op de wekker. Enigszins wat onhandig want vervolgens viel de wekker met een harde bonk en wat gerinkel op de houten vloer. Door de stilte die volgde probeerde ik mijn droom te herinneren. Het enige wat ik me nog kon herinneren was iets over wormvormige kaboutermutsen. Hoe kwamen mijn hersens daar nou weer bij. Maar de droom verklaarde een hoop. Het stemmetje in mijn hoofd was van mijn kabouter. Ik zou eigenlijk wel een keer kennis willen maken met hem. Kopje koffie, koekje, babbeltje, lijkt me uitermate interessant. Het is mijn held, mijn superman, mijn ridder! Hij heeft me nog nooit een verkeerde keus laten maken. Naja, behalve dan die ene keer. Het was de dag voor Moederdag en ik liep in de stad op zoek naar een leuk cadeautje. Altijd een zeer moeilijke opgave. Ze wou iets voor in de tuin, een beetje decoratie. Toen ik een geweldige tuinkabouter zag staan bedacht ik me net dat moeders helemaal niet van tuinkabouters houd. Maar het stemmetje vertelde me dat ik de kabouter moest kopen. Hij had zichzelf verraden! Had ik dat ding nou maar nooit gekocht, want het werd net zo snel de tuin weer uit gebonjourd. Hij belande bij de buren en die waren er gelukkig wel blij mee. En ik nog blijer met het bosje bloemen dat ik er in ruil voor terug kreeg. Moeders hoefde natuurlijk niet te weten dat ze uit de tuin van de buren kwamen waar onze kat elke dag overheen pieste. Ze vond dat ze lekker roken. Dan heb ik geen bezwaar!
Opeens besefte ik dat de tijd nog steeds door tikt en zat ineens recht overeind in bed. Mijn blik ging als een razende naar de grond waar mijn half uit elkaar gevalleen wekker lag. 8 uur al? Oke, rustig blijven en even alles op een rijtje zetten. Je hebt nu nog een half uur voordat de les begint. Ik volgde mijn kabouter instructies met enigszins wat haast uit en het kwam alweer voor de bakker. Het was namelijk ook niet de eerste keer dat ik weer half in slaap was gevallen nadat de wekker was gegaan. Het kwam wel vaker voor dus mijn kaboutertje was het gewend. Hij zou me wel een ontiegelijke luilak vinden. Maar dat interesseerde me niet veel.
Toen het eindelijk gelukt was om uit mijn bed te rollen lag ik nog eens 3 minuten op de koude vloer. Toen ik een beetje bijgetrokken was deed ik een poging tot opstaan. Tot nu toe was het al een hele prestatie voor mij. Ik kreeg ineens een muziek drang. Dat heb ik wel vaker. Van de momenten dat ik muziek moet horen! Vage dj’s en relaxte muziek maken de dag weer goed. Dat is eigenlijk de welbekende zin die er elke dag wel een paar keer uit komt. Na sokken van lood en botterhammen van steen zat ik eindelijk op de fiets. Gelukkig was het maar een klein eindje naar school anders zou ik standaard elke dag doorverwezen worden met een geel briefje. Nee, de kabouters rule the World! And saved my day. En zo werd de dag voortgezet door meneer kabouter zoals elke doodnormale saaie schooldag. Ik leef naar de pauzes en de laatste zoemer. Want dan zoem ik naar huis omdat ik bang ben dat er iemand achter me fietst. Ja, stel je voor, ben je lekker met je lopende meneer aan het meezingen en word je ineens ingehaald door een leuke jonge knul zoals oma dat zou zeggen. Dan zou je haast van je fiets vallen. Dan maar zoemen met een zuurtje onder mijn wang. Ik fietste langs weiden met onzichtbare mannen en belande weer op de bank waar ik genoot van een lekker muziekje. Hoe was het op school? Hoorde ik ineens van boven komen. Moeders was aan het strijken en ik kon het niet laten om te zeggen dat het weer uiterst saai was. En er volgende daarna nog een vraag. Heb je niets leuks geleerd dan? Al die ingewikkelde vragen altijd. Wat moest ik ermee. Ik dacht even na en kwam er achter dat ik heel de dag had zitten dromen. Was ik eigenlijk wel op school geweest? Of was ik ergens in de berm beland met mijn fiets waar ik vervolgens van 8 tot 3 heb liggen pitten. Banint! Het was onmogelijk! Maar stel je voor! Je weet het met mij natuurlijk nooit. Ik wou eigenlijk nog wel meer dingen weten. Wat was hij eigenlijk van plan met me? Hij zou waarschijnlijk wel weten hoe mijn toekomst er uit ziet. Dat lijkt me wel wat! Dan zet ik vanavond mijn wekker en word ik super snel wakker. Vervolgens ga ik als een speer op zoek naar mijn kabouter en hou ik mijn mond stijf dicht. En dan vang ik hem! Maar wellicht is mijn kabouter ziek. Hangt hij zielig en kotsend boven een hersencel al hopend dat ik erg lang blijf slapen. Ik wist niet of het idee wel zo slim zou zijn. Misschien wordt hij dan boos en dan heeft hij vervolgens het slechtste met me voor. Ik ben veel te nieuwsgierig. Straks plet ik hem nog en dan is ook mijn leven tot zijn einde gekomen. Ik besloot vervolgens mijn kabouters uiterlijk te fantaseren en hem zelf een naam te geven. Misschien wel niet zijn lievelingsnaam maar het werd Henk. Op de hierop volgende dagen daalde mijn eetlust bijna tot nul waarop ik besloot om mijn kabouter toch maar Sjaak te noemen. Met deze naam was hij waarschijnlijk wel blij want mijn eetlust steeg vervolgens van nul tot 200. Na een doktersbezoek op moeders verzoek bleek er helemaal niets met mij aan de hand te zijn. De kast vloog leeg en moeders bleef naar de supermarkt gaan. Ik vroeg me af wat er erg was aan lekkere trek en Sjaak denk ook. Hij toonde na een paar weken enig medeleven met mijn moeder en ik at weer normaal. Mijn tweede maag verschrompelde tot een krent en iedereen was weer gelukkig.
Mijn gedachtes vlogen voorbij, de tijd vloog voorbij, de vogels vlogen voorbij en zo was de dag weer voorbij. Ik ging lekker naar het plekje waar ik mij graag bevond en snurkte, smakte, zuchtte en droomde de nacht weer door. Heerlijk toch, rust… Maar daar ging meneer wekker weer! En hop hop hop de dag weer in. Na onderbroeken van katoen en krekkers van plastic belande ik weer op mijn fietszadel. Daar zouden ze ook eens iets anders voor moeten verzinnen. Iets wat lekker zacht is. Het synoniem aan een bankstel met het comfort van een schaap. Het zonnetje kwam op en ik voelde een straal op mijn gezicht. Snijdend in mijn hoofd, pijn tot op het bot! Mijn spieren verschrompelde en mijn gruwelijke gedachtes voor vandaag waren weer voorbij. Ik zette mijn fiets in het fietsenrek en slofte richting deur. En daar gaan we weer! School is leuk, school is leuk, school is vermakelijk, school is echt leuk!
Zaniac
Mijn bandje,
www.myspace.com/bandzaniac
Ook is er een filmpje te bekijken op youtube onder de naam Zaniac - Space on Earth
www.myspace.com/bandzaniac
Ook is er een filmpje te bekijken op youtube onder de naam Zaniac - Space on Earth
Kunstbende
Het geheim van de koeien.
Kunstbende 2008.
Wij, anders dan zij
Een bodem om op te staan.
Gras om van te eten.
Een lucht om in te ademen.
Wolken om te bekijken.
Zoals iedereen maar onbekend.
Een eigen taal.
Hun eigen wereld.
Een eigen geheim.
Laten zien wie je echt bent.
Ontraadseld geheim.
De ware ik.
Of een geheim
om samen
te delen.
10-03-2008
10-03-2008
Abonneren op:
Posts (Atom)